روسری هیچ زنی قد و قواره‌ی جنگ نیست گل‌های خشکیده‌ی پیرهنت اما نجات سربازان بی‌رویاست با دست‌های یتیم در خاک قاب‌ها را گور {ادامه}

پشت به پنجره بدون سوال بی‌تفاوت به شهر در آشوب خوردن چای سبز با سیگار حل داروی معده در مشروب ناله سر می {ادامه}

قرص‌ها را ورق به ورق از یخچال کش رفتم آن‌همه آرام‌بخش برای خوابش دیگر کافی نبود کابینت دیده بود که شب‌ها چراغش روشن {ادامه}

خورشید رفت از آسمان، آغاز فصل سرد… من آن غروبی که کنارت ناامید آمد توی لباسی که عروس من شدی دیدم روی تن {ادامه}

می‌بوسمت یک روز در میدان آزادی می‌بوسمت وقتی که تهران دست ما افتاد می‌بوسمت وقتی صدای تیرها خوابید می‌بوسمت وقتی سلاح از دست‌ها {ادامه}

دوره‌ای آمده که مکر و خیانت هنر است و همان هم‌قَسَمَت، خون تو را تشنه‌تر است عصر بیداد و ستم، بُرهه‌ی بحران و {ادامه}

و دیگر شعر را می‌سپارم به دخترکی که چقدر زیبا بود واگر هنوز دخترکی هست به او بگویید زنی در پنهانگاهِ بی‌تعلقی به {ادامه}

صادقم کِی؟… کجا؟… هدایت شد بوفِ کوری نشسته بر دوشم سایه‌ای در برابرِ من بود می‌پرد خواب‌های خرگوشم ناگهان… می‌خورد درِ گوشم بر {ادامه}

دارم از پیر در می‌آیم دست بر‌می‌دارم از دستگیره‌ای که حقیقی نیست که دری آن سمت دنیا منتظر من نایستاده باشد که رُم {ادامه}

اينجا كرج، سيگار و چشم خيس تو با صدای خنده در فرديس من روبروی عكسِ در گوشی لعنت به تمرينِ فراموشی… از خواندن {ادامه}