آسمان هم دیگر آبی نیست کوچه‌هامان بوی خون دارد از درونِ چشم‌های ما خون به جای اشک می‌بارد خالی از احساس شد دل‌ها {ادامه}

سردرد در شب‌های بی‌خواب تنها نشستن در سیاهی بر تپّه‌ای بالای یک کوه ترسیدن از جیغی که گاهی تکرار می‌شد توی درّه افتادن {ادامه}

یک کاسه شن بریز در چشم‌هایم ای تندباد بلند شده از آرام‌ترین اقیانوس اسب را بلند کن از جنگل‌هایی که آبستن چوب کبریت‌اند {ادامه}

آن مرد غمگین توی خوابم راه می‌رفت و در ناخودآگاه تنم، آگاه می‌رفت و باور نمی‌کرد آنچه را در خواب من می‌دید از {ادامه}

از تو بریدن، رفتن از این شهرِ آلوده با بغض، ناله، اشک، نعره، بحث بیهوده از تو بریدن، بی‌صدا رفتن‌ از اطرافت هُل دادنت {ادامه}

ما کاشفِ حقایق عُریانیم! آیینه‌های کوژِ خدایانیم سَرخوردگانِ ترس از عصیانیم در حالِ نقدِ نسیه‌ی پایانیم! مشتاقِ بازیافت، نه با تفکیک! با دستگاه‌های {ادامه}

كوزه بردار وقت باران است آه نه! فصل تيرباران است چشم‌هامان به آسمان خشكيد اين سزای اميدواران است دست من شعرهای بارانی دست {ادامه}

دنبال جای خالی من بودی ای واژه‌های هرزه‌ی بی‌مصرف از رختخواب من برو توی وان با لحظه‌های رفته شده از کف دیوانه‌ای فشرده {ادامه}

سکوت کرگدنت در پی خطر می‌گشت! چو شمع زار و چو پروانه در به در می‌گشت هزار گونه غم از چپ و راست {ادامه}

پـرواز کرد سمت پنجره تا از ارتفاع شب سقوط کند روحش شکست، تکّه تکّه… که بعد دنیا دقیقه‌ای سکوت کند نـزدیک شد سوالِ {ادامه}