جهان بی‌بهشت خدای نیمه‌زشت کدام سرنوشت؟! کدام دلخوشی؟! از این زمین پر… از آسمان ببر! تفنگ لاشخور! چرا نمی‌کشی؟ غمی کلیشه‌ای فساد ریشه‌ای {ادامه}

«موج پوشید روی دریا را» ترس شاید چرا و آیا را شعر روشن کند خفایا را عمق مخفی‌ترین زوایا را یاد باید گرفت {ادامه}

شكستم كه شايد ببينی، بمانی نشستم كه از چشم‌هايم بخوانی صدايت زدم دختر آسمانی! «بمان پای این مرد سردِ روانی!» شنيدی، نماندی و {ادامه}

پشت بخارِ پنجره‌ای برف می‌زند یک ردّ پای خون‌زده‌‌ای در پیاده‌روست بُم‌بُم، صدای قلب… نفس‌های منجمد… یک جعبه‌ی روبان‌‌زده‌‌ای روی میزِ توست ■ {ادامه}

درخت می‌چکد از گونه‌های جنگل تا و سنگ می‌چکم از اشک‌های عاشق کوه و غرق می‌شوم از خود میان تنهایی جهان سرابِ پر {ادامه}

انشای رمز روی ورق‌های بی‌پدر! باران جمله‌های تباهی به روی سر دنیای خیس توی دلت می‌رود هدر پرتاب می‌شوی به هزاران خیال خام {ادامه}

زخم‌های زنانه و کاری می‌رسد تا تو را تکان بدهد تا نهنگ تکیده در ساحل روی دستان مرگ جان بدهد در سرت هجمه‌ای {ادامه}

از شب گریز نیست عزیزم چرا که شب در جامه‌ی تباهی مطلق کنارم است حتی اگر که نشنومش باز هم صداش در لابه‌لای {ادامه}

پیژامه‌های الکن آبادی را رمزگشایی اگر می‌کردند پی می‌بردیم به ماهیّت جنسی درد آن‌جا که ناله‌ی مقاربت از پنجره‌ها چون روسپیان بی‌چیز به {ادامه}

کشیده می‌شدم از هر طرف به پوچاپوچ به هر چه خالی مطلق به هر چه باداباد به مرگ محتمل هر پرنده در “سینه‌‌م” {ادامه}