کشیده می‌شدم از هر طرف به پوچاپوچ به هر چه خالی مطلق به هر چه باداباد به مرگ محتمل هر پرنده در “سینه‌‌م” {ادامه}

خسته‌ام از تمام آدم‌ها روزهایم مدام بارانی گم شدم هر چه از تو بودم را وسط سال‌ها فراوانی مثلا شکل دور تند شوی {ادامه}

خون است آنچه می‌چکد از کاسه‌ی سرت زالوست خاطرات رگارگ… شناورت!! مست است گریه‌ای که گرفته گلوت را بالا می‌آورد مژه‌ات «ابسولوت» را… {ادامه}

قاب عکسی شکسته بودم من خاطراتی درون من بودند که به دریا پناه می‌دادند و نهنگی همیشه تنها را از میان شکستگی‌هایم به {ادامه}

توو دل برو بودی که خامت شد؟ آرامشش دادی که رامت شد نونِ ناهار و شین شامت شد در یک کلام عمرش حرامت {ادامه}

فتنه‌انگيزترين حادثه‌ی پنهانم آخرش می‌روی از دستم و من می‌مانم روز بی‌‌حوصلگی‌ام، شب پر كابوسم آخرش می‌روی و کنج خودم می‌پوسم آخرش يک {ادامه}

عروس دشتم فردا که بیاید بگو که بخت مرا در خون و عصیان ندیده‌ای و پیراهن سفیدم را به گور نمی‌برم پیشانی‌ام بلند {ادامه}

با خران قبیله همدستم شیر وقتی که در محاصره است گره از کار خلق وا کردیم گرچه در روزگارمان گره است عرعرِ از {ادامه}

از دامنم هر کس شیاری می‌تراشید و بی‌اعتنا دست زمختش را تکان می‌داد مرگ اوّلین کابوس خوبی بود اینجا که روی سیاه زندگیمان {ادامه}