سقوط کن که بهشت تنت مذاب شده که بوسه هات برای لبت عذاب شده قبول کن که خدا بر سرت خراب شده… قبول {ادامه}

باید شبیه خاطره‌ای باشم در پنجه‌های جمجمه‌ای خالی تکرار موج هرزه‌ی سینوسی فنجان قهوه‌های بداقبالی دارم سقوط می‌کنم از لای منقار چوب‌خورده‌ی لک‌لک‌ها {ادامه}

عشق… از ياد برده‌ام تو را غصهّ بودی و خورده‌ام تو را! لای دفتر فشرده‌ام تو را دستِ باران سپرده‌ام تو را هر {ادامه}

زرّافه‌ی درازتر از گردن هربار مثل گاو سرش پایین سیمرغ چاق زیر دوتا گنجشک «گافی» بزرگ بود و پرش پایین معشوقه‌ی محجّبه‌ی محجوب {ادامه}

به سالنامه‌ی سرگیجه‌هات زل بزنی دوباره پر شوی از الکل، استکانت را که گیج و بهت‌زده، روی تخت بنشینی «فلوکستین»، بفشارد به‌هم‌، روانت {ادامه}

نهنگ نهنگی‌ست كه خوابش كرده‌ام تار و پودش را به اقيانوس ريخته‌ام و از مرزهای لوط گذشته‌ام! اينجا اسكلتی بود كه بر فقراتم {ادامه}

زل می‌زنم به صورت ابری که در تکّه‌تکّه‌هاش پر از روح است ابری که تا همیشه نمی‌بارد ابری که درد دارد و مجروح {ادامه}

با قدم‌هات روی ریل قطار می‌زدی سوت توی حافظه‌ام روح من بعد گفتنِ «چی‌ چی؟» داخل کوپه‌ام ولو می‌شد مبتلاتر شدم به آلزایمر {ادامه}

بزرگ شدم بالاخره دستم به پریز رسید و به بالای یخچال قدم از پدرم بلندتر و زورم بیشتر از زنبیل مادر حالا می‌توانستم {ادامه}