خسته‌ام، خو گرفته‌ام به خودم خو گرفته‌م به غار تنهایی خو گرفته‌م به تلخی همه چیز تلخ مثل خودم، غمم، چایی! خانه‌ی سرد {ادامه}

از بعد هیچ، قبل تو آغاز می‌شود در خنده‌های هرشب ناکام، چشم من یک قصّه بود عشق که پایان باز داشت باران که {ادامه}

بروم فاصله آنقدر که گفتیم نبود رفت آینده‌ی پُردلهره در پاچه‌یتان شوره‌زاری‌ست سراسر شب دریاچه‌یتان ای شکرهای اضافی که نخوردیم! بس است ما {ادامه}

طبق معمول خیره‌ام به تنت لحظه‌ای بین خواب و بیداری در تو دنبال کشف‌های ‏«نو‏»ام تو که زیباییِ ‏«کهن» داری! تو که سیمین {ادامه}

لب برندار از لب و محکم مرا ببوس محکم مرا ببوس عزیزم! مرا ببوس نگذار تازیانه فرو ریزدم به خاک محکم مرا بغل {ادامه}

پنجره سرفه می‌کند هر شب دود سیگارهای بابا را بهمن سرد بین لب‌هایش می‌مکد ذرّه ذرّه گرما را عطر گیجش تلو تلو می‌خورد {ادامه}

به شارل آزناوور که از نگاه دنیا جاودانه است: چگونه باید فهمید عشق در کدام زاویه شکل می‌گیرد و حتی در کدام گوشه‌ی {ادامه}

در بسته‌ام به روی جهانی بدون شرح افتاده‌ام به شرح فروپاشی تنم نزدیک‌ها نمی‌شنوندم… گرفته‌اند… کوهم که زیر گوش خودم حرف می‌زنم خونم، {ادامه}

سرم سنگ است و دلتنگ کمی شیشه که غمگین بشکنم در وهم چشمانت میان این‌همه آدم ببین عشقم شده یک گاو لاغر سهم {ادامه}

به دوست شهیدم مجید نقیان و شهدای نفتکش سانچی یک بغض سنگین توو گلوم گیره هر لحظه داره بیشتر می‌شه دریا رو آتیش {ادامه}