کنار ماهی خونسرد، یک زن خونگرم در آشپزخانه، توی دست یک ساطور. درون قابلمه، دست و پای یک نوزاد جلوی تلویزیون، نعش شوهری {ادامه}

زل می‌زند به «من» وسط کاغذ آن من که مرده کیست؟! نمی‌داند می‌خواست تا امید دهد خود را امّا امید چیست؟! نمی‌داند پوچید {ادامه}

مرد بدبختِ تو سری خورده زنِ در قفلِ لب به لب مرده تنِ شاکیِ از پدر کرده جیغ حلقی که آبرو برده غصه {ادامه}

یک: سطل‌های خالی آویزان از شاخه‌هایِ درخت با کمری خشک و خمیده روی شیروانی کوتاهِ تنها خانه‌ی نزدیک که خمیده روی سایه‌ای که {ادامه}

آژیر انفجار… ورم کرده این جهان! در حال انفجا… نه کمی منتظر بمان! ■ دنیا گرفته‌‌ است و کسی توی لوله‌ها جان می‌کنَد {ادامه}

سگ توی چشم‌های زنم پرسه می‌زند سگ داردت، نداشتمت… “چشمِ روشنت” سگ توی گوش‌های زنم واق می‌کشد سگ زوزه می‌شود و(ط)تنم زیر دامنت {ادامه}

[می‌کِشم توو سُرنگ “رویا” رو بعد تزریق می‌کنم به سَرَم]: ■ شکل تجریدیِ دوتا بالو(۷) می‌کِشی روی پُشتم و می‌پَرَم: (وا می‌شه “عکس‌‌‌ {ادامه}

نشستم پک زدم ساعت شنی را خیالِ کافه جایی بستری بود و «زیرِ» سینه‌ی «سیگار» لختم غباری کاملا خاکستری بود نشستم دودمان لحظه‌ها {ادامه}

پتیاره‌های شب‌زده در اوج انجماد لولی‌وشان محتضر کوچه‌های شهر سوداگران مرگ پی بچه‌های بد [ساقی شراب تازه بیاور برای من] بالا می‌آورد پسری {ادامه}

جیغ “سفید” و روشنِ ماهم بغض “سیاه” و ساکتِ چاهم انگشت‌هام روی “پیانو”ست… جادوگر سفید و سیاهم پاهام توی قیر مذاب و موهام {ادامه}