با قدم‌هات روی ریل قطار می‌زدی سوت توی حافظه‌ام روح من بعد گفتنِ «چی‌ چی؟» داخل کوپه‌ام ولو می‌شد مبتلاتر شدم به آلزایمر {ادامه}

بزرگ شدم بالاخره دستم به پریز رسید و به بالای یخچال قدم از پدرم بلندتر و زورم بیشتر از زنبیل مادر حالا می‌توانستم {ادامه}

اعجاز خسته می‌شود از عجزم از دست‌های بسته و سیمانی در من هنوز کورهْ اُجاقی هست تبخال‌های یک تبِ طولانی یعنی هنوز شعله‌ورم، {ادامه}

شرمم از اشتباه آویزان یک تباه از تباه آویزان شده‌ام مثل ماه آویزان از شب توی راه آویزان شده‌ای اشتباه بدترِ من که {ادامه}

تو را خودت بنویس و خودت بخوان و ببندت که دست من نرسیده به نامه های بلندت: «کسی به دار کشیده ست پرده {ادامه}

مانند یک تفاوت فرهنگی با سطحِ فکرهای تو می‌جنگم کنجِ هزارتوی خیالاتت مجموعه‌های مرده‌ی فرهنگم مانند یک روایت تاریخی در من دروغ و {ادامه}

تو رفته‌ای و پریشانم کسی مراقب حالم نیست سقوط می‌کنم و انگار کسی به فکر زوالم نیست صعود میکنم از یاسم به قله {ادامه}

تنظیمم کن کوکم کن آنقدر که این ساعت خوب کار کند آنقدر که هر وقت دلت گرفت نزدیک‌ترین چیزی باشم که در دستانت {ادامه}

که قورتم داده غم دنیا بس‌ که غرور من عصا خورده بدبینم از احساس‌های خود پارانویا ذهن مرا خورده وسواس مزمن روی لب‌هایم {ادامه}