[بوسه‌ای زد به من و زود مرا آتش زد خستگی توی تنش بود، مرا آتش زد] یک جهان خسته‌ی خواب و تن تو [...]

من شعرهای پاک خودم را گفتم اما سكوت هم كردم، بسيار آن‌ها هم سكوت‌های پاک خودم بودند حق با شماست وقت سكوت، شعر؛ [...]

با چشم‌های بی‌جریان همیشه تر از زندگیت خسته‌تری، از همیشه‌تر شب را کسی به دامن آبیت دوخته خورشید نیمه‌یخ‌زده‌ی نیمه‌سوخته باران دود می‌چکد [...]

از قورباغه‌ای که می‌کند غُرغُر دست و پاگیرتر و از من که می‌کند مرا زخمی واگیرتر افتاده‌ام به دریایی که سرخ‌تر از تابه [...]

گلوله جیغ می‌کشد، به قلبِ من نگاه کن کلاغ روی خون نِشست، به ردِّ خون نگاه کن زبانِ آتش آمده به «آشیانِ فاخته»۱ [...]

به کدامین گناه کشته شُدید؟! ای بلادیدگان در اعصار وارثِ رنجِ دائم‌التکرار ارحم‌الراحمین در کشتار؟! رَبًنا آتِنَا… عَذَابَ النًار… شمس لااختیاره‌ی مجبور یوغ [...]

توی امید‌های به شک خورده در دست‌های خشک و ترک خورده از چشم‌های خیس کتک خورده جز بوی انتظار نمی‌آید هی سرفه سرفه [...]

این شهر جدولی‌ست پر از پرسش پرسیده از تمام نبایدها از روز بهتری که نمی‌آید پرسیده از ادامه‌ی شب… امّا حاکم نشسته کنج [...]

بدون کوچکترین حرکتی به چشم‌های گود‌رفته‌ی من زل بزن و شلیک کن به تاریکی که من از این روشنی چیزی ندیده‌ام جز گلدانی [...]