احضارِ ارواحِ پرنده‌ای چون تو مرگ را به خنده وا می‌دارد در آخرین لحظات خیس هم‌آغوشی ما زیر بارانِ کلمات نم پس نمی‌دهیم [...]

هفت‌بار می‌زنم رو “دکمه‌ی‌برف”: همه‌ی قاره‌ها سفید می‌شن “دکمه‌ی‌صافِ‌صاف‌”ـو می‌زنم و ابرای دنیا ناپدید می‌شن… من خدام، هیچ‌کی باورش نمی‌شه هر جا می‌گم؛ [...]

مجرم‌تر از تو به عمرم ندیده‌ام و ندیده‌ای هرگز مثل من می‌کُشیم کسانی را که دوستمان دارند تا به کسانی که دوستشان داریم [...]

عاصی شو و برهم بریز اضلاع دنیا را شاعر شو و بنویس با یک خطّ ناخوانا با شعرِ خود رِندی بکن! صوفی شو! [...]

زمان دچار غمِ لحظه‌های بدرنگ است زمان دچار تبِ سال‌های ناآرام زمان گرفته مرا در بغل چه مستانه و می‌پرد غزل از ذهن [...]

زیر غروب‌ها در غرب غربتم هم کول و کوله‌ی افتاده از کتم دیوار می‌کشند اطراف منتم با من مچاله شو پیراهن تنی با [...]

از قالبِ غزل به رباعی پناه برد خود را به هر بهانه به‌سمتِ گناه برد! از عاشقی نوشت و هوس را حلال کرد [...]

باید به خودم می‌رسیدم از میان شیهه‌ی اسب‌های بی‌بخار! لای نیزارهای سربی آسمان اشتباهاً خونی از وسط جنگل آسفالت گذشتم تا به خودم… [...]

بارون زنو گرفته و شب نیمه‌ی منه خورشیدِ توی صفحه‌ی لپ‌تاپ، روشنه بغضِ سیا‌‌سفیدِ یه رنگین‌کمون می‌شـ ـم/ـه توو فیلم صامتی که رُل [...]

[بوسه‌ای زد به من و زود مرا آتش زد خستگی توی تنش بود، مرا آتش زد] یک جهان خسته‌ی خواب و تن تو [...]