درست هیجده روز بود که شیرین خانم گریه‌اش را گم کرده بود. یعنی به حساب خودش از وقتی که ناگهان یادش افتاده بود {ادامه}

«نامه‌ی بیست و سوم» دیوانه شدم سالومه. کجایی آخر؟ به هر چیز باربط و بی‌ربط به تو بند می‌کنم، شاید خبری از تو {ادامه}

همیشه برای شنبه و یکشنبه صبر می‌کردم که راحت به کارهای عقب‌افتاده‌ام برسم ولی امروز ظهر که از شرکت برگشتم، یکراست به اتاق {ادامه}

اصلاً حال خوبی ندارم. فکر می‌کنم آخرین دیدار من با مریم باشد و این اصلاً خوب نیست. خودش که پشت تلفن با صراحت {ادامه}

عاشق کتانی‌های بنفش است. موها‌ی بلوندش تا کمرش کشیده شده و همیشه هم قسمت‌های پایینش را می‌بافد. خیلی به آرایشش اهمیّت می‌دهد و {ادامه}

امپراطور را کشته بودند. من صبح که می‌خواستم بروم مدرسه پیدایش کردم. به کلّه‌ی بریده شده‌اش یک نخ کاموا بسته بودند و آویزانش {ادامه}

رستوران پر بود از زن‌هایی که با اشتها و البته با طمأنینه داشتند غذایشان را می‌خوردند. روی میزها دیس‌های گوشت پخته، کبابی، سرخ‌شده {ادامه}

زن در یخچال را باز کرد. توده‌ای از کدو بیرون ریخت و تا بیست‌سانتی‌متری ساق پایش را پوشاند. از میان آنها خود را {ادامه}

عکست از دستم زمین می‌افتد. دوست دارم همان‌جا بنشینم و زار بزنم. استاد صدایش را بلندتر می‌کند. خودم را جمع می‌کنم. دوباره نگاهم {ادامه}