در سینماسایه‌های این هفته می‌خوانیم:
• معرفی Perfect Strangers؛ ساخته‌ی پائولو جنووس/ عباس اصغرپور
• معرفی «ده دقیقه دیرتر: ترومپت؛»؛ ساخته‌ی هفت کارگردان مختلف/ محبوبه عموشاهی
فیلم perfect strangers به کارگردانی Paolo Genovese و محصول سال ۲۰۱۶ است.
این فیلم دارای فرمی بسیار ساده اما محتوایی درخشان است.
داستان فیلم راجع به یک گروه دوستی است که قرار است شام را مهمان یکی از زوج‌های گروه باشند. همه چیز قرار است خوب و ساده پیش برود که یکی از اعضای گروه که صاحب‌خانه‌ست پیشنهاد می‌دهد یک بازی را انجام دهند. قوانین بازی به این شکل است که همه گوشی تلفنشان را روی میز بگذارند و هر پیام یا تماسی را بین خودشان عمومی کنند و جواب دهند، که برخی از مهمانان مخالفت می‌کنند و طولی نمی‌کشد که مخالفت کردن با این بازی منجر می‌شود به: «رازی را پنهان کردن»
من این فیلم را بسیار دوست داشتم، یک فیلم روانشناختی بسیار خوب که قبل از هر چیزی مخاطب را جای بازیگران قرار می‌دهد، که اگر شما توی فیلم بودید چه عکس‌العملی را نشان می‌دادید؟
آیا همیشه باید واقعیت را دانست؟ بعد از مشخص شدن رازها باز هم یکدیگر را دوست خواهیم داشت؟ به هم اعتماد خواهیم کرد؟ یا رازها بهتر است که پنهان بمانند؟
● عباس اصغرپور ●
◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️
فیلم «ده دقیقه دیرتر: ترومپت»/ Ten minutes later: The trumpet محصول سال ۲۰۰۲ است که توسط هفت کارگردان مختلف ساخته شده است.
فیلم مجموعه‌ای از هفت فیلم کوتاه است که هر کدام نام مخصوص خودشان را دارند و توسط «آکی کوریسماکی»، «ویکتور اریک»، «ورنر هرتسوک»، «جیم جارموش»، «ویم وندرس»، «اسپایک لی» و «چن کایگه» کارگردانی شده‌اند.
فیلم با جریان آب رودخانه شروع می‌شود و نمادی‌ست از گذشت زمان. فیلم‌های کوتاه که یکی پس از دیگری شروع و تمام می‌شوند، روایت‌ها و شخصیت‌هایی مستقل از یکدیگر دارند. اما نخی نامرئی آنها را به یکدیگر متصل کرده و همگی به زمانی ده‌دقیقه‌ای می‌پردازند که داستان‌های کوتاه فیلم‌ها را رقم می‌زنند. اگرچه که فیلم‌ها شاید داستان خطی و سرراستی نداشته باشند اما هر کدام به شیوه‌ی خود این زمان ده‌دقیقه‌ای را به تصویر می‌کشند. دو اپیزود Ten thousand years older ساخته‌ی ورنر هرتسوگ و we wuz robbed ساخته‌ی اسپایک لی، برخلاف بقیه به شیوه‌ی مستند ساخته شده‌اند. همچنین فیلم Lifeline که ویکتور اریک آن را کارگردانی کرده به شیوه‌ی سیاه‌وسفید ساخته شده است.
از بین فیلم‌ها، اپیزود Lifeline ساخته‌ی ویکتور اریک که با شیوه‌ای متفاوت این ده دقیقه را به تصویر می‌کشد از همه بیشتر دوست داشتم. درواقع کل فیلم تصویرهایی‌ست که به روشی هنرمندانه تدوین شده و در کنار همدیگر قرار گرفته‌اند. این اپیزود از فیلم اگرچه دیالوگ چندانی ندارد اما به کمک تصویر و فضاسازی، روایت را می‌فهمیم و این ویژگی فیلم را دوست داشتم.
فواصل اپیزودهای مختلف فیلم پر است از موسیقی و صدای ترومپت که با تصویر جریان آب رودخانه همراه می‌شود و انگار آنها را به همدیگر متصل می‌کند. فیلم را برای تماشا پیشنهاد می‌کنم.
● محبوبه عموشاهی ●
