و ذاتِ منقلبِ عاشق معشوق‌کُش است ضعیف پیش می‌رود تَرکِ لمس‌های عمیق و شقیقه مبتلا به دیوانگی اصرار ابتکار صدای ماندگارِ تپش‌های انفرادی ماست باقی‌‌مانده‌های رنگ در پس‌زمینه‌ اسرارِ حبابی‌ست در عطرِ واقعیت آن‌قدر از حیله عریانم که شکلِ منهدم‌شدن از خاطر نرفت ویرانی در آینه‌شکسته‌های ادامه‌دارِ تجریدی‌ست در تماسِ رنگ‌ها آرام‌ بگیر، ای حجمِ […]

چلیپا زبانت صورتِ دو سوره بر این قومِ سومری که زبان از چهره برداشته از بلندیِ جولان تا خودِ بیت‌لحم بر شنبه‌ی کوتاه «کلیمی‌ها» از قرائت اسماعیل تا آن‌همه حوایی که در سینه‌ی باز هاجر مُرد تف به آن‌همه لیلای واویلا که آقای آدم خورد از رجز گلو به چاقو یا رجز چاقو به گُل […]

همچون زنان میهنم باشکوه و بی‌رحم است دریا چون درختی که از باغ بیرون می‌زند نیمکت می‌شود تخته‌سیاه می‌شود مداد برای دست‌های تو برای من پوشینه‌ای لایق. باشکوه و بی‌رحم است دریا همچون زنان میهنم که از باغ بیرون می‌زنند و در نخستین صف نخستین درفش را بالا می‌برند بالاتر از درخت تخته‌سیاه مداد… مسعود […]

زندگی مثل تو از دست و دلم دست کشید پدرم آمد و موهای مرا بست، کشید روی سنگینی تاریخ زن‌آزار غلط وطنم وارث پس‌مانده‌ی افکار غلط پشت بر پشت شما زخم فراوان می‌خورْد از فروش بدنش چند نفر نان می‌خورْد وطنم مثل زنی گوشه‌ی تاریکی و درد یک‌ نفر داشت به او سخت تجاوز می‌کرد […]

شعری نیافریدم شعر مرا آفرید کودکی نکردم در خش‌خش برگ‌های پاییزی در آستانه‌ی زمستان‌های سرد‌ که رقصیدن زیر ریزش برف ممنوع بود رنج از کجا در من زنده شد ای زنانگی مرده در کودکی‌هایم! مادرم مرا از زن بودن ترساند مادرم مرا از شعر بیخبر از آنکه شعر مرا زن آفریده بود او مرا شعر […]

به باغ‌ِوحش که رفتیم، خرس‌ِقطبی‌ها به یخ به برف به بی‌کرانه‌ی شش ماه شب به بی‌کرانه‌ی شش ماه روز به خاطراتِ هنوز به ماهیانی کم‌حرف به تکه‌پارگیِ وحشیانه با دندان به میله‌های کشیده‌شده در این تبعید در این زندان به این غروب غم‌انگیز فکر می‌کردند و خواب می‌دیدند رهای از هر چیز تصورِ خون‌آلودِ بغض […]

تا قطار می‌رسد سوار می‌شوم. مأمور چک بلیط که سر می‌رسد، اول به زبان دانمارکی چیزهایی می‌گوید. اما وقتی می‌بیند چیزی سر درنمی‌آورم، به انگلیسی می‌گوید که اشتباه سوار شده‌ام. حالم حسابی گرفته می‌شود و به حواس‌پرتی خودم لعنت می‌فرستم. اگر مامان اینجا بود می‌گفت: «خاک بر سرت کنن که مثل خاله‌ی مشنگت همیشه توی […]

صدای گریه‌ی مادرم با رنگ قهوه‌ای تیره ترکیب می‌شود و مثل ضربه‌های کمربند، جلوی چشم‌هایم رژه می‌روند. درد کمربند روی ران‌هایم تا استخوان‌ رسیده است و تمام تنم را می‌سوزاند. سعی می‌کنم چشم‌هایم را باز کنم، سایه‌ی کمربند روی پلک‌هایم سنگینی می‌کند و نمی‌توانم چشم‌هایم را باز کنم. گریه‌ی مادرم مثل مگس بی‌جانی که بالای […]

پرونده‌ها را زیر و رو می‌کند. مدت‌هاست که سیستم فایل‌بندی بیمارها را نصب کرده است. چند ماه طول کشید تا عادت کند اطلاعات مریض‌هایش را در فایل مخصوص هر بیمار ثبت کند. ولی هنوز قفسه‌هایش پر از پرونده و کاغذ است. اصلاً به لمس کاغذ و نوشتن با خودکار بیشتر اعتماد دارد تا تایپ کردن […]

صدای زنگ ساعت به صدا درآمد. آقای م… روی بسترش دراز کشیده و شب را تا صبح نخوابیده بود. مدت‌ها می‌شد خوابش کم شده و زیاد نمی‌خوابید. نمی‌دانست به چه علت هر شب زنگ ساعت را کوک می‌کرد. چون مدت‌ها می‌شد بیکار شده و سرِکار نمی‌رفت. اما باز هر شب این کار را انجام می‌داد. […]

در اتاق کوچک خود عروسکش را بغل کرد و با چشم‌هایی شبیه پیاله‌‌ای کوچک و لبریز، باز هم تنها داستانی را که بلد بود با دقت همیشگی برای عروسکش تعریف کرد. دوباره به یاد مادر دوستش که مرده ‌است، افتاد: «نکنه مامان منم مثل مادر دوستم بمیره!» گونه‌هایش خیس اشک شدند. آرام سرش را روی […]

مامان سرطان داشت و تا یک ماه دیگر می‌مرد. مویرگ‌های سفید روی دستانش دیگر رمقی نداشت و یک کوه خاطره داشت توی زمان گم می‌شد. حوصله‌ی هیچ‌کس را نداشتم. مخصوصاً زن و بچه‌ام. توی خانه با چشم‌های خسته و کرکره‌ی کشیده، نخوابیده، به تلویزیون زل زده بودم و سعی می‌کردم یاد خاطره‌ای در هفت سالگی‌ام […]