«چند چریک شهری در چند قضیه‌ی عاشقانه» نگاهی به مجموعه‌ی لعنت به طهران بدون تو/ سیاوش پارسامنش حمیدرضا ظرافت بحث را با گریزی {ادامه}

ماه باشی که حل نشی توو آب خسته باشی بغل نشی توو خواب توو خودت کز کنی فرو باشی شرط بستی هزارتوو باشی {ادامه}

یه جنگی که توو من مدامه تویی می‌خوام از نگاهِ تو زخمی بشم یه بمبم که هرچی سرم اومده از این ضامن لعنتی {ادامه}

امشب تهِ این قصه رو “من” می‌نویسم دستای بی‌تابم تو دستِ خودنویسه رو میزِ کارم قهوه‌های نیمه‌خورده‌س چشمای بی‌خوابم بازم از اشک خیسه {ادامه}

طلوع تو وسط صخره‌ها یه معجزه بود درست لحظه‌ی تعلیق بین مرگ و حیات صدات توی سکوتم به گوش من نرسید ولی به {ادامه}

از لحظه‌ای که رسید اینجا با اینکه شکل یه رویا بود کابوس توو چمدونش داشت چشمش مرکب خالص بود اما شبیه همه اونم {ادامه}

باد شبای قبل که از اتاقت بود بوی عرق میده تو زود می‌خوابی؟ رو بازوی راستم نه اون یکی چپمه راستی کدوم سمتی؟ {ادامه}

یکی بود و من عاشقش بود، رفت یکی هست و من عاشقش نیس نه از آینده پا پس کشیدم ولی گذشته‌م ازم دس {ادامه}

زیر بتادین دوش می‌گیرم با بخیه هی زخمامو می‌بندن من آخرین پروانه‌ی دنیام که بال‌هامو زورکی کندن… من یه مونالیزای بی‌لبخند بین داوینچی‌های {ادامه}

می‌خوام امشب سرِ من گرمِ نخواستن باشه استکانمو نگیر! می‌خوام زبونم وا شه خیلی حرفا هس که باید تو سرت فرو کنم با {ادامه}