ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺣﺎﻝ ﺑﺪﯼ ﺩﺍﺭﻡ
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻏﺼﻪ ﺩﺭﮔﯿﺮﻡ
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ یکجوری ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻡ
ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺩﺭﺩ ﻣﯽﻣﯿﺮﻡ
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺣﺎﻝ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﻧﯿﺴﺖ
ﯾﮏ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﻔﻠﻮﮐﻢ
ﻣﻦ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ
اصلاً ﺑﻪ ﮊﺍﻥﭘﻞﺳﺎﺭﺗﺮ ﻣﺸﮑﻮﮐﻢ
ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ «ﭘﺲ ﻫﺴﺘﻢ»
ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻣﺎ ﺩﮐﺎﺭﺗﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﻦ ﺑﺎﺧﺘﻢ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺑﺎﺯﯼ
ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻟﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺪﺟﻮﺭ ﺑﯽﺗﺎﺑﻢ
ﺑﯿﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ
ﻣﻦ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺪﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ
ﻫﯽ ﺧﻮﺍﺏ ﺗﻮﭖ ﺭﻭﺱ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ
ﻣﻦ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺧﺴﺘﻪﺍﯼ ﻫﺴﺘﻢ
ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺍﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺑﺮﯾﺸﻢ
ﭘﺮﻭﺍﻧﮕﯽ ﺩﺭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﯾﻦ ﭘﯿﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﻢ
ﺧﻮ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ ﺑﺎ ﻣﯿﻠﻪﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ
«ﻣﺮﻍ ﺳﺤﺮ» ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﻧﻢ
ﺭﮔﻬﺎﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺯﺩ
حمامهای ﻓﯿﻦ ﮐﺎﺷﺎﻧﻢ
ﯾﮏ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺁﺩﻣﯽﺧﻮﺍﺭﻡ
ﺻﺪ ﭼﻮﺑﻪ ﯼ ﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﻢ
ﻣﺸﺮﻭﻃﻪﺧﻮﺍﻫﯽ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﻣﻢ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﻦ ﺻﻮﺭﺍسرﺍﻓﯿﻞ ﺭﺍ ﮐﺸﺘﻢ
ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ
ﺍﺯ ﺑﻐﺾ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻟﻪ ﻟﺒﺮﯾﺰﻡ
ﺳﺘﺎﺭﺧﺎﻧﯽ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﮐﻪ
ﺧﻮﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺯ رگهای ﺗﺒﺮﯾﺰﻡ
این روزها از بس که پاییزم
سبزینههایم رفته از یادم
دوم ترین خرداد من بودی
تا هجده تیری که افتادم
ﺯﺍﯾﻨﺪﻩ ﺭﻭﺩ ﺗﺸﻨﻪﺍﯼ ﻫﺴﺘﻢ
ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪﻫﺎﯼ ﺩﺭﺩ ﻣﯽﺁﯾﻢ
ﺁﯾﻨﺪﻩﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺗﻼﻗﯽ ﮐﻪ
ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻓﺮﺩﺍﯾﻢ
ﮐﺎﺭﻭﻧﯽ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﻭ ﺳﮑﻮﺗﻢ ﻣﻦ
ﺩﺭ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺩﺭﺩ ﻣﯽﺳﻮﺯﻡ
ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺯﺧﻤﯽ
ﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺍﺭﻭﻧﺪ ﻣﯽﺩﻭﺯﻡ
ﺍﯾﻦﺭﻭﺯﻫﺎ ﯾﮏ ﺷﻬﺮ ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ
ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ ﺧﺮﻡ ﻧﯿﺴﺖ، میمیرد
ﻣﻤﺪ، ﺗﻮ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﯽ ﭘﻼﮐﺖ ﺭﺍ
ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﮔﺮﺩﻥ ﻧﻤﯽﮔﯿﺮﺩ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﯾﺦﺑﺴﺘﻪ
ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﻧﻔﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭﻡ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺴﺘﺎنها
ﺧﻮﻥ ﻣﺼﺪﻕ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﮑﺎﺭﻡ
حسن تافی
