در سینماسایه‌های این هفته:
● مینا خازنی به معرفی فیلم Safe Place از سینمای کرواسی پرداخته؛
و
● شبنم کاظمی در ستایش As good as it gets و جک نیکلسون نوشته است.
فیلم As Good As It Gets یک فیلم کمدی رمانتیک آمریکایی محصول سال ۱۹۹۷ به کارگردانی جیمز ال. بروکس است. جک نیکلسون در نقش یک رمان‌نویس بداخلاق، خودبزرگ‌بین و درگیر بیماری وسواس اجباری، هلن هانت در نقش مادری مجرد با یک پسر بیمار مزمن و گرگ کینیر در نقش یک هنرمند همجنس‌گرا بازی می‌کند. موسیقی متن فیلم را هم هانس زیمر بزرگ ساخته است.
As Good as It Gets نامزد و برنده‌ی جوایز زیادی شده. هر دو بازیگر نقش اول فیلم، در هفتادمین دوره‌ی جوایز اسکار، جایزه‌ی بهترین بازیگر زن و مرد را برنده شدند. این فیلم در فهرست «۵۰۰ فیلم برتر تمام دوران» مجله‌ی امپایر در رتبه ۱۴۰ قرار دارد. نیکلسون و هانت همچنین برنده‌ی جایزه‌ی بهترین بازیگر زن و مرد آکادمی آواردز و برنده‌ی بهترین بازیگر مرد و زن کمدی آمریکن کمدی آواردز و گلدن گلوب و خیلی جوایز دیگر شدند. جوایزی هم برای موسیقی، فیلمنامه، کارگردانی، نقش مکمل و تدوین در داخل و خارج آمریکا برد.
و حالا خود فیلم:
فیلم As Good as It Gets یک کمدی رمانتیک شخصیت‌محور است درباره‌ی نویسنده‌ای بداخلاق و وسواسی به نام ملوین که با همه‌ی دنیا سر جنگ دارد. این شخصیت و روند تکاملش در طول فیلم، من را یاد اسکروچ انداخت. ملوین که در ابتدای فیلم با همه دشمنی دارد، از بچه‌ها و سگ‌ها بدش می‌آید، توهین‌های نژادپرستانه می‌کند، از همجنس‌گراها متنفر است، در پایان فیلم، عاشق سگ است و خانه‌اش را با همسایه‌ی هم‌جنس‌گرایش شریک می‌شود… سیر روایی داستان فیلم کمبودی از نظر منطق داستانی ندارد و ابتلای شخصیت اول به OCD یا وسواس اجباری به عنوان دلیلی برای رفتارهای عجیب و غریب کاراکتر در نظر گرفته می‌شود و بدین‌گونه شخصیت‌پردازی نقش را کامل می‌کند. نیکلسون نقش شخصیت نفرت‌انگیز و در عین حال آسیب‌پذیر را به خوبی ایفا می‌کند و همدردی و ترحم بیننده را به خوبی برمی‌انگیزد. خشن‌ترین توهین‌هایش هم با طنز متعادل می‌شوند و بیننده را آزار نمی‌دهند. البته باید اینجا به توانایی کارگردان فیلم، ال. بروکس و تکنیکی که در فیلم‌های قبلی‌اش مثل Terms of Endearment به آن دست یافته بود، یعنی برقراری تعادل بین لحظات تلخ و کمدی فیلم اشاره کرد. شکی نیست که جک نیکلسون بازیگری تواناست و دلیل من برای انتخاب این فیلم هم بازی نیکلسون بود. مهارتش در شیفت کردن از شخصیتی که حق‌به‌جانب و با عصبانیت در حال توهین است، به شخصیتی عاطفی که احساساتش جریحه‌دار شده، تحسین‌برانگیز است. شوخی‌ها و طعنه‌های خنده‌دار و گزنده‌اش از او در برابر هر آنچه در بیرون خانه‌اش قرار دارد، حفاظت می‌کند. حتی عواطفش را در اعماق وجودش دفن کرده تا در معرض دید و احتمالا آسیب نباشند و به جایش نیش و کنایه می‌زند و توهین می‌کند. به عنوان کسی که با OCD درگیر است، معنایی که دوگانه‌ی «خانه» و «بیرون از خانه» برای او دارد، برایم کاملا ملموس بود. در همین راستا، تلاشی که ملوین برای برگرداندن اوضاع کافه‌ی محبوبش (می‌توان کافه را هم جزئی از خانه در نظر گرفت؛ ملوین فقط در این کافه می‌تواند غذا بخورد) به روال معمول داشت، برایم قابل درک بود. در قسمت اول فیلم، تنها جایی که ملوین جدی می‌شود و احساس خطر می‌کند وقتی است که در خانه‌اش را می‌زنند (به حریم امنش تجاوز می‌کنند) و به زور مجبورش می‌کنند سگ همسایه را نگه دارد… داستان فیلم با تغییر و تکامل شخصیت ملوین پیش می‌رود. ملوین خانه‌اش را شریک می‌شود، احساساتش را شریک می‌شود، از غرور و لجبازی دست می‌کشد، از خر شیطان پایین می‌آید و به درک و مصالحه و سازش با اطرافیانش می‌رسد. بازی غنی جک نیکلسون در کنار حس همدلی و همذات‌پنداری عمیقی که هلن هانت در نقش مادری مجرد با مشکلات خاص خودش به بیننده القا می‌کند، شیمی خاصی را که با موفقیت در طول فیلم بین دو بازیگر شکل گرفته نشان می‌دهد. هرچند ممکن است احساس کنید فیلم کمی کند پیش می‌رود، اما می‌توانید مطمئن باشید فیلم خوبی را برای تماشا انتخاب کرده‌اید.
● شبنم کاظمی ●
◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️
فیلم سینمایی Safe place (مکان امن) به کارگردانی و نویسندگی Juraj Lerotić و محصول سال ۲۰۲۲ کشور کرواسی است.
علاوه بر خود کارگردان، فیلم دو بازیگر اصلی دیگر هم دارد به‌نام‌های Goran Marković و Snježana Sinovčić Šiškov.
این فیلم درام، اولین نمایش جهانی خود را در هفتاد و پنجمین جشنواره‌ی فیلم لوکارنو در آگوست ۲۰۲۲، به عنوان بخشی از برنامه Concorso Cineasti del presente داشت و برنده سه جایزه شد: جایزه بهترین کارگردان نوظهور منطقه لوکارنو برای ژوراج لروتیچ، جایزه‌ی بهترین بازیگر مرد برای گوران مارکوویچ و بهترین فیلم بلند در بین کارگردانان فیلم اولی.
مکان امن توسط انجمن تخصصی فیلم کرواسی به عنوان نامزد کرواسی برای بخش بهترین فیلم بلند بین‌المللی در نود و پنجمین دوره جوایز اسکار در سپتامبر ۲۰۲۲ نیز انتخاب شد.
همچنین هیئت آکادمی فیلم اروپا نیز این فیلم را برای نامزدی جایزه فیلم اروپا انتخاب کرده است.
این فیلم، روایت دو برادر و مادرشان را در یک برش بیست‌وچهارساعته به تصویر می‌کشد؛ خانواده‌ای که به دنبال مکان امن برای محفاظت از یکی از برادرها هستند.
به نظرم این فیلم، افزون بر نگاه انتقادی‌ای که به سیستم بهداشت و درمان کشورهای اروپای شرقی دارد، تلاش می‌کند با پرداختن به پیچیدگی‌های روابط افراد خانواده در شرایط بحرانی، به فیلم عمق ببخشد.
به عقیده‌ی من، این فیلم، فیلم خوش‌ساختی است، فیلمنامه‌ی منسجم و بازی‌های قابل قبولی دارد و علاوه بر اینکه کارگردان موفق شده است از لحاظ احساسی روی مخاطب تاثیر بگذارد، تصاویر آشنا برای مخاطب ایرانی و احساس همذات‌پنداری با فضای کلی فیلم نیز باعث شد از فیلم لذت ببرم. کلاً از دیدن فیلم راضی بودم و فکر می‌کنم می‌توان کم‌وکاست آن را به پای فیلم‌اولی بودن کارگردان گذاشت و از تماشایش لذت برد.
● مینا خازنی اسکویی ●
