از هر طرف توو این خیابون راه میرم
تو گوشِ من پژواکِ جیغایِ بنفشه
روو این پیاده‌رو که مردم راه رفتن
چشمم فقط دنبال ردی از یه کفشه
توی کدوم خونه، کجای این خیابون
مهمونِ آغوشِ کدوم دیوونه میشی؟
موهای مِشکیتو به دست کی سپردی؟
این چندمین مَرده که عشق زندگیشی؟
تنها منم توی خیابونی که امشب
سگ‌های ولگردش فراری میشن از من
شاید شنیدن زوزه‌هامو توو سکوتم
توی سرم یه گله گرگِ گُشنه دیدن
واسم چراغِ روشن هر خونه مرگه
من پشت هر پرده تو رو می‌بینم انگار
ریتم عجیبِ گریه‌هامو گوش میدم
صدبار می‌سوزونه انگشتامو، سیگار
زخمی‌تر از اونم که از مُردن بترسم
من آخرش مثل خودت نامرد میشم
هر لحظه‌ای از این شبا، یلداست واسم
شب‌هایی که دنبال تو شبگرد میشم
مینا ملکی
