در سینماسایه‌های این هفته، با معرفی دو فیلم در کنار شما خواهیم بود:
● عاطفه اسدی اولین فیلم بلند «ماییم بیالیک» را معرفی کرده است تحت عنوان As they made us؛
و
● محبوبه عموشاهی به معرفی فیلمی از «برادران داردن» به اسم «بچه» پرداخته است.
همچنین پیش از این، فیلم «روزتا» از «برادران داردن» در همین ستون معرفی شده است.
فیلم As they made us محصول سال ۲۰۲۲، اولین فیلم بلند «ماییم بیالیک» است که بیشتر به خاطر بازیگری و نویسندگی سریال‌های تلویزیونی شناخته می‌شود. فیلم یک درام خانوادگی است.
ماجرای فیلم مربوط می‌شود به زنی به نام «ابی» که یک سال است از همسرش جدا شده و مادر دو فرزند است. ابی دارد پدرش را به علت بیماری از دست می‌دهد و با مشکلات خانوادگی مختلفی درگیر است، جوری که حتی برای تجربه‌ی عشق تازه هم وقت و تمرکز کافی ندارد.
فیلم در دو روایت موازی بین حال و گذشته پیش می‌رود و مدام در بین اتفاقات زمان حال، فلاش‌بک‌های مهمی از گذشته را نشان می‌دهد که عمدتا مربوط می‌شوند به برهه‌های مهم و تاثیرگذار نوجوانی و کودکی ابی و برادرش.
از این طریق پازل شخصیت‌پردازی فیلم تکمیل می‌شود و به‌ویژه کاراکتر پدر و مادر، بهتر به مخاطب شناسانده می‌شوند و یک تحلیل روانشناختی صورت می‌گیرد که تاثیر والدین و رفتارها و بحران‌های شخصیتی‌شان در آینده‌ی بچه‌ها چگونه است. درواقع این فرم، کمک کرده که در ذهن مخاطب یک‌جور تضاد و دوراهی شکل بگیرد، که بین رفتارهای گذشته و وضعیت حال فضاوت کند و از خودش بپرسد آیا بالاخره باید از والدین این فیلم، متنفر باشد یا دوستشان داشته باشد و به آنها حق بدهد؟ آیا پیر شدن و مظلوم بودن، اشتباهات و آسیب‌هایی که پدر و مادرها موقع جوانی‌شان به فرزند زده‌اند را پاک می‌کند؟ و در نهایت، فیلم کوشیده خاکستری بودن شخصیتها را نمایش بدهد و آنها را سیاه و سفید نبیند.
فیلم از آن نوع آثاری است که خیلی در قید گره و اتفاق نیستند و بیشتر حسی و مربوط به بحران‌هایی هستند که شخصیتها با آنها دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند. من به داستان فیلم نمی‌توانم نمره‌ی قبولی بدهم، چون فکر می‌کنم یک ایده‌ی خیلی تکراری داشت که بارها در فیلم‌های گوناگون با محوریت بیماری والدین، تجربه شده بود. جدا از تکراری بودن ایده، کمبود خرده‌داستان‌های مربوط به زندگی شخصیت‌های اصلی هم در اثر توی ذوق می‌زد. مثلا ما ابی را صرفا در حد تیپ یک دختر فداکار که دائما می‌خواهد همه‌چیز را درست کند می‌شناسیم. اما از شغل او و مقاله‌هایش توی مجله، ازدواج قبلی‌اش و ماجراهای دیگر، هیچ‌چی نمی‌فهمیم و این‌ها نقص شخصیت‌پردازی به حساب می‌آیند و حفره‌های توی فیلمنامه. یا خرده‌داستان مربوط به ماجرای عشقی ابی، ناگهان از فیلمنامه پاک می‌شود. انگار کارگردان حوصله‌ی پرداخت عمیق‌تر آن را نداشته. به همین دلایل، من حتی در جاهایی احساس می‌کردم فیلم در حد یک سریال درام عامه‌پسند پایین می‌آید، اما چون فیلم‌هایی که یک شخصیت سالمند بیمار در راس خود دارند، نقطه‌ضعف منند، لحظات زیادی را با فیلم گریه کردم و بخش زیادی از مشکلات خانوادگی ابی، برایم باورپذیر بود و خوب از کار درآمده بود.
حتی باوجودی‌که کارگردان، به والدین نگاه فرشته‌گونه و مصون از خطا نداشت و اتفاقاً اشتباهات و ضعف‌های شخصیتی‌شان را سوژه‌ی خود قرار می‌داد، باز هم پیری آنها برایم غمناک بود. به‌ویژه اینکه «داستین هافمن» عزیز نقش پدر را بازی کرده بود. حضور این بازیگر توانا کاری با فیلم کرده بود که شاید اگر هر کس دیگری را جای او بگذاریم، اثربخشی فیلم حتی از لحاظ حسی هم بسیار محدود بشود.
به‌هرحال به دلیل جنبه‌ی حسی فیلم، بازی‌های خوب داستین هافمن، «دایانا آرگون» و «کندیس برگن»، می‌توانم یک بار دیدن این فیلم بدون انتظار بالا را پیشنهاد کنم.
● عاطفه اسدی ●
◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️◾️
فیلم «بچه» به کارگردانی «برادران داردن» و محصول سال ۲۰۰۵، برنده‌ی جوایز متعددی از جمله نخل طلای جشنواره‌ی فیلم کن، انجمن منتقدان فیلم تورنتو و لومیر شده است.
فیلم روایت پسر و دختر جوانی به نام «برونو» و «سونیا» با بازی «جرمی رنیه» و «دبورا فرانسوا» است که بچه‌شان تازه متولد شده و وقتی سونیا از بیمارستان به خانه برمی‌گردد متوجه می‌شود که برونو خانه را به دوستانش اجاره داده است.
فیلم شاید داستان پیچیده ای نداشته باشد و بیشتر شخصیت‌محور است تا قصه‌محور. فیلمبرداری روی دست و حرکت دوربین همراه با شخصیت‌های فیلم حالتی واقعی و مستندگونه به فیلم داده است. فیلم دارای لایه‌های روانشناختی است و تمرکز بیشتری بر روی شخصیت برونو دارد؛ شخصیتی که انگار در لحظه زندگی می‌کند.
فیلم «بچه» در گریزی کوتاه به دوران کودکی برونو می‌پردازد و تأثیر گذشته را در میان زوایای زندگی او، رفتارهایش با آدم‌هایی که با آنها در ارتباط است و همچنین تصمیم‌گیری‌هایش در زندگی به تصویر می‌کشد. درواقع فیلم بدون اینکه هیچ قضاوتی بکند، به واکاوی شخصیتها به ویژه شخصیت برونو می‌پردازد و ما را با آنها و افکارشان همراه می‌کند.
فیلم را برای دیدن پیشنهاد می‌کنم.
● محبوبه عموشاهی ●
