بزرگ شدم بالاخره دستم به پریز رسید و به بالای یخچال قدم از پدرم بلندتر و زورم بیشتر از زنبیل مادر حالا می‌توانستم {ادامه}

تنظیمم کن کوکم کن آنقدر که این ساعت خوب کار کند آنقدر که هر وقت دلت گرفت نزدیک‌ترین چیزی باشم که در دستانت {ادامه}

راه خواهد افتاد، از سپیده‌ای کبود به ضرب گلوله‌ای ناچیز که جمع می‌کند فریاد تاریخ را در گلوی کوه و از سینه‌ی زنان {ادامه}

سلام هستِ من منانه‌ی به باران لَخشیده! تن تنانه‌ی من نشسته باشی به دست به بند انگشت من منانه‌ی در تن فرو چند {ادامه}

پیژامه‌های الکن آبادی را رمزگشایی اگر می‌کردند پی می‌بردیم به ماهیّت جنسی درد آن‌جا که ناله‌ی مقاربت از پنجره‌ها چون روسپیان بی‌چیز به {ادامه}

عروس دشتم فردا که بیاید بگو که بخت مرا در خون و عصیان ندیده‌ای و پیراهن سفیدم را به گور نمی‌برم پیشانی‌ام بلند {ادامه}

به شارل آزناوور که از نگاه دنیا جاودانه است: چگونه باید فهمید عشق در کدام زاویه شکل می‌گیرد و حتی در کدام گوشه‌ی {ادامه}

یک کاسه شن بریز در چشم‌هایم ای تندباد بلند شده از آرام‌ترین اقیانوس اسب را بلند کن از جنگل‌هایی که آبستن چوب کبریت‌اند {ادامه}