روسری هیچ زنی قد و قواره‌ی جنگ نیست گل‌های خشکیده‌ی پیرهنت اما نجات سربازان بی‌رویاست با دست‌های یتیم در خاک قاب‌ها را گور {ادامه}

قرص‌ها را ورق به ورق از یخچال کش رفتم آن‌همه آرام‌بخش برای خوابش دیگر کافی نبود کابینت دیده بود که شب‌ها چراغش روشن {ادامه}

و دیگر شعر را می‌سپارم به دخترکی که چقدر زیبا بود واگر هنوز دخترکی هست به او بگویید زنی در پنهانگاهِ بی‌تعلقی به {ادامه}

دارم از پیر در می‌آیم دست بر‌می‌دارم از دستگیره‌ای که حقیقی نیست که دری آن سمت دنیا منتظر من نایستاده باشد که رُم {ادامه}

شورِ دلم می‌زند تا عمقِ هزارْ بی‌رمق. ببین، ای گوشه و کنارِ آغوش‌های من! از هر چه می‌زند بلندتر است این قلب و {ادامه}

زبان که می‌آید بند بند‌ بند انگشتان به صدایت می‌آیند دو ر می فا صله است صله‌ی رحمی بیا دورمی و فاصله است {ادامه}

نگاه کن به دوربین قدیمی زل زده‌ایم روی یک تابِ دونفره عروسکی بافتنی به دستم دادی و گفتی: هر کجا بروی انتهای نخ {ادامه}

حتی از این شعر که حامله‌اش کرده‌ای درد می‌کشم آنقدر که هرچه از این کیسه آب ‌می‌خورم باز تشنه‌تری و خون‌خوارتر جفتی‌ست که {ادامه}